Ο σταυρός που κουβαλάμε

Ήταν κάποτε ένας φτωχός και ταλαιπωρημένος άνθρωπος όπου μετά από μεγάλο περπάτημα πολλών ωρών έφτασε σε μια μεγάλη πόλη. Βρήκε κάποιο μέρος για να περάσει την νύχτα του. Από την κούραση λοιπόν που είχε αποκοιμήθηκε γρήγορα. Στον ύπνο του είδε ένα πολύ περίεργο όνειρο. Είδε πως ήταν σε μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη με σταυρούς πολλών ειδών και μεγεθών. Άλλοι ήταν μικροί άλλοι μεγάλοι, μαρμάρινοι, ξύλινοι πέτρινοι κλπ. Και τότε άκουσε μια μυστηριώδης φωνή να του λέει: “άνθρωπε μου αν νομίζεις ότι ο σταυρός που κρατείς ως τώρα είναι πολύ βαρύς, άφησε τον και διάλεξε όποιον θέλεις. Άρχισε τότε να δοκιμάζει τους σταυρούς. Ο πρώτος ήταν βαρύτατος, ο δεύτερος ασήκωτος, ο τρίτος είχε προεξοχές που του τρυπούσαν το σώμα. Έτσι δοκίμασε όλους τους σταυρούς χωρίς να βρει ούτε ένα κατάλληλο για αυτόν. Σε μια γωνιά όμως είδε έναν πετάμενο σταυρό και τον σήκωσε. Είπε τότε: “Ναι, αυτός είναι στα μέτρα μου! Αυτόν θα πάρω”. Τον κοίταξε καλά και τι πρόσεξε; Ήταν ο σταυρός του, ο σταυρός που κουβαλούσε μέχρι να κοιμηθεί.

Ο καλός Θεός δεν μας αφήνει να σηκώσουμε περισσότερο βάρος και δοκιμασίες από αυτές που μπορούμε να σηκώσουμε. Το λέει και το ευαγγέλιο του: “ Ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε”. Για παράδειγμα αν υποθέσουμε πως είμαστε γονείς δεν θα δώσουμε ποτέ στα παιδιά μας μεγαλύτερο φορτίο από αυτό των δυνάμεων τους. Πόσο μάλλον ο ουράνιος μας πατέρας, που δεν επιτρέπει θλίψεις και στεναχώριες περισσότερες από αυτές που μπορούμε να αντέξουμε.