Οι δύο ζωγράφοι και οι τοιχογραφίες της παλιάς εκκλησίας

Δύο ζωγράφοι είχαν αναλάβει να φρεσκάρουν τις τοιχογραφίες μιας παλιάς εκκλησίας. Οι τοιχογραφίες εκεί βρίσκονταν ψηλά στο θόλο και έπρεπε να τοποθετήσουν σκαλωσιές σε ύψος 12 περίπου μέτρων. Εκεί που εργάζονταν εντατικά, ο ένας από αυτούς απορροφήθηκε και κοίταζε με θαυμασμό μια τοιχογραφία και τις όμορφες εικόνες της. Επειδή η απόσταση ήταν πολύ κοντά, για να την παρατηρήσει καλύτερα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Μετά έκανε ένα άλλο βήμα προς τα πίσω και χωρίς να το καταλάβει έφτασε στην άκρη της σκαλωσιάς.

Ο κίνδυνος να πέσει κάτω από τα 12 μέτρα ύψους ήταν πολύ μεγάλος. Εκείνη την στιγμή ο δεύτερος ζωγράφος γύρισε και είδε ότι ήταν στην άκρη της σκαλωσιάς και πάγωσε από τον φόβο του μήπως και πέσει. Σκέφτηκε ότι εάν του φωνάξει θα μπορούσε να τον τρομάξει και να χάσει την ισορροπία του αλλά αν πάλι δεν του μιλούσε θα μπορούσε να καταλήξει στο κενό και να πεθάνει.

Τότε με μια αστραπιαία κίνηση πήρε ένα σφουγγάρι που ήταν βουτηγμένο σε βρώμικα νερά και το πέταξε προς τις τοιχογραφίες που κοίταζε ο άλλος.

Ο ζωγράφος τότε πετάχτηκε μπροστά για να προφυλάξει την τοιχογραφία και σώθηκε. Το θαύμα έγινε με αυτό το θαυμαστό τρόπο. Ο ζωγράφος τότε θυμωμένος από την πράξη αυτή του άλλου ζωγράφου, του ζήτησε τον λόγο γιατί να κάνει κάτι τέτοιο. Τότε εκείνος ήρεμος και χαμογελαστός του είπε “Αυτό το σφουγγάρι σε έσωσε. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να σε γλιτώσω από το θανατηφόρο πέσιμο”.

Έτσι και ο κόσμος πολλές φορές φτάνει στο χείλος του γκρεμού κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Γοητεύεται από φανταχτερές εικόνες, επίγεια αγαθά, χρήματα, αυτοκίνητα, σπίτια και πηγαίνει όλο και πιο πίσω.

Όμως ο Θεός τα βλέπει όλα αυτά και δίνει σανίδα σωτηρίας, φθάνει να αφυπνίσει το εγώ μας, την ματαιότητά μας και να συνέλθουμε και να Τον ακούσουμε.