Η θαλπωρή του παραδείσου

Όλοι μας σκεφτόμαστε και διερωτόμαστε πως θα είναι ο παράδεισος. Αυτή την απάντηση μας την δίνει ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός ο οποίος έζησε στη Κωνσταντινούπολη και του παρουσιάστηκε άγγελος κυρίου. Εκείνο τον καιρό στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε βαρυχειμωνιά που κράτησε πολλές μέρες.

Ο Ανδρέας ο Σαλός ήταν εντελώς άστεγος, χωρίς ρούχα και ξιπόλητος. Δεν είχε πουθενά να ζεσταθεί λιγάκι , όλοι τον αποστρέφονταν ακομα και τα σκυλία έφευγαν απο κοντά του όταν πήγαινε να ζεσταθεί λίγο μαζί τους. Σε κάποια στιγμή ήταν τόσο πολύ το κρύο που όλα τα μέλη του πάγωσαν και ένιωθε ότι θα ξεψυχήσει. Τότε ξαφνικά ένιωσε λιακάδα και ένας πολύ ωραίος νέος που έλαμπε  πιο πολύ απο τον ήλιο του κρατούσε το πρόσωπο με ένα χρυσό κλαδί που ήταν πλεγμένο με κρίνα και τριαντάφυλλα αλλιώτικα στη φύση και του έδωσε δύναμη και ζωή ακατανίκητη. Μετά η βουλή του θεού τον πήρε για δυό βδομάδες σε ένα πανέμορφο και θαυμαστό παράδεισο.

Εκεί ο παράδεισος ήταν γεμάτος φώς, αλλά φώς πρωτόγνορο και πολύ λαμπρό που καθώς ακτινοβολούσαν τα λουλούδια έπαιρνε ένα απαλό ρόδινο χρώμα. Ένιωθε σαν βασιλιάς. Φορούσε χιτώνα χιονάτο, αστραφτερό, στολισμένο με πολύτιμα πετράδια και στο κεφάλι φορούσε στεφάνι ολόχρυσο και λαμπρό και ολόχρυσα σανδάλια και ήταν ζωσμένος με κόκκινη αστραφτερή ζώνη.

Στον παράδεισο ο Θεός έκανε να φυτρώσουν πολλά δέντρα που όμως δεν έμοιαζαν με τα υπόλοιπα του φθαρτού κόσμου. Ήταν ψηλά, πολύφυλλα, τα κλαδιά τους έγερναν και καθώς ακουμπούσαν μεταξύ τους γέμιζαν ευωδία την ατμόσφαιρα και άγγιζαν τον ουρανό. Άλλα είχαν μόνο άνθη, άλλα καρπούς και άλλα μόνο φύλλα. Πάνω σε αυτά υπήρχαν θαυμαστά πουλιά, μικρά και μεγάλα με χρυσά και χιονάτα φτερά. Μερικά κελαηδούσαν, χόρευαν στα φύλλα και το κελαήδισμά τους ακουγόταν ως την άκρη του ουρανού. Αυτά τα ωραία πουλιά έπιναν άφοβα νερό σε ένα μεγάλο ποτάμι που διέσχιζε τον παράδεισο και πότιζε όλα τα δέντρα περιβρέχοντας τις ρίζες τους.

Δεξιά και αριστερά απο το ποτάμι απλωνόταν ένα αμπέλι με χρυσαφένια φύλλα και περιποιημένα κλήματα. Ήταν γεμάτα με πολύ μεγάλα και ωραία σταφύλια που απλωνόταν κατα μήκος του παραδείσου ώστε να στεφανώνονται τα άλλα φυτά και να στολίζονται με την περιβολή των κλημάτων. Ο άνεμος καθώς ερρίπιζε τα δέντρα τα έκανε να αποπνέουν ανέκφραστη ευωδία. Η ευωδία αυτή γέμιζε τον Ανδρέα τον σαλό χαρά και αγαλίαση.

Ακόμα σε αυτόν τον παράδεισο δεν υπήρχε νύχτα, υπήρχε μόνο αδιάλειπτο φως όπου βασίλευε, χαρά ζωή και αγαλίαση. Αυτή είναι η θαλπωρή του παραδείσου, που έζησε ο Ανδρέας ο σαλός για δύο εβδομάδες και που θα ζήσουμε όλοι οι πιστοί στην Δευτέρα παρουσία.