Άγιος Χριστόδουλος

Ο Άγιος Χριστόδουλος γεννήθηκε το 1020 μ.Χ. σε ένα μικρό χωριό της Μ. Ασίας. Οι γονείς του ήταν ο Θεόδωρος και η Άννα και ήταν πλούσιοι και ευσεβείς.

Καθώς οι γονείς του τον βλέπανε να μεγαλώνει ήθελαν να τον παντρέψουν και να γίνει οικογενειάρχης, έτσι τον αρραβώνιασαν με την βία με μια όμορφη και πλούσια κόρη. Ο Ιωάννης (που ήταν το πρώτο του όνομα) αντιλήφθηκε τι γινόταν και έτσι άφησε την πλούσια ζωή του και πήγε στο μοναστήρι, για να ζήσει την ζωή που από παιδί ονειρευόταν. Έτσι και έγινε.

Πήγε στο μοναστήρι, πήρε το όνομα Χριστόδουλος και τον έβαλε υπό την προστασία του ένας γέροντας. Νήστευε, προσευχόταν μέρα και νύχτα και δοξολογούσε τον Χριστό του. Πέρασαν έτσι τρία χρόνια δημιουργίας.

Μετά όμως ο γέροντας αυτός πέθανε και αφού τον πένθησε βαθιά αποφάσισε να φύγει για την Ρώμη στον φόβο του μήπως και έρθουν στο μοναστήρι οι γονείς του και τον αναγκάσουν να επιστρέψει στο σπίτι. Επισκέφτηκε τα ιερά λείψανα των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου που πήγε να βοηθήσει την βοήθεια και την καθοδήγηση τους. Οι απόστολοι τότε εμφανίστηκαν στον ύπνο του και του φανέρωσαν όσες δυσκολίες θα έρχονταν αλλά να τις αντιμετωπίσει με πίστη και υπομονή.

Μετά έφυγε από την Ρώμη και πήγε στους Αγίους Τόπους. Επισκέφτηκε την Βηθλεέμ, Ναζαρέτ, Γεθσημανή, Γολγοθά κ.ά. Όταν τελείωσε τις επισκέψεις αποφάσισε στα 25 του να πάει σε ένα μοναστήρι να συνεχίσει την πνευματική του καλλιέργεια. Αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει όταν ο πόλεμος της Παλαιστίνης ξαπλώθηκε στα μέρη της Ανατολής. Έφυγε λοιπόν από εκεί αλλά είχε σκοπό να επιστρέψει και πάλι στα Ιεροσόλυμα. Όταν έφτασαν σε μια παράλια περιοχή γνώρισε έναν μοναχό που λεγόταν Αρσένιος. Ο Αρσένιος είχε ένα μεγάλο και πλούσιο μοναστήρι και του πρόσφερε όχι μόνο την φιλοξενία του αλλά το μοναστήρι και ό,τι άλλο κληρονόμησε από τους γονείς του. Ο ίδιος έφυγε κρυφά στους Αγίους Τόπου όπου και πέθανε ειρηνικά με τον Όσιο Χριστόδουλο να βρίσκετε στο μοναστήρι του. Ο Όσιος Χριστόδουλος λόγω τις πολυκοσμίας που υπήρχε στο μοναστήρι δεν μπορούσε να ζήσει την ζωή που ήθελε και έτσι αποφάσισε να πάει κάπου αλλού. Έφτασε λοιπόν στην Πάτμο όπου εκείνο τον καιρό δεν είχε ανθρώπους και αποφάσισε ότι εκεί θα κατοικίσει. Επίσης αποφάσισε να κατοικίσει εκεί όχι επειδή είναι ήσυχος τόπος αλλά και επειδή έζησε εκεί εξόριστος για δεκαπέντε χρόνια ο μαθητής του Χριστού, Ιωάννης ο Θεολόγος.      

Ο άρχοντας που εκτίμησε ιδιαίτερα την αρετή του Οσίου έσπευσε να παρακαλέσει τον Όσιο να παραιτηθεί από τον ιερό σκοπό και να αναλάβει τν οργάνωση και πνευματική καθοδήγηση εκατοντάδων μοναχών που ζούσαν στο Πήλιο. Ο Άγιος τότε του είπε πως αυτό μπορεί να γίνει μέσω ενός μοναχικού κανονισμού. Όταν τον ετοίμασε τον Μοναχικό Κανόνα και τον διάβασε στον άρχοντα και τους συμβούλους του μένοντας όλοι θαυμασμένοι από τον θεόπνευστο λόγο του Αγίου.

Οι μοναχοί ωστόσο βρήκαν πολύ αυστηρά τα διδάγματα του Αγίου με αποτέλεσμα να μην τα δεχτούν και έτσι ο Άγιος αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στην πρώτη παράκληση του Βασιλιά. Και πέτυχε! Ο αυτοκράτορας έδωσε ολόκληρο το νησί Πάτμος στους μοναχούς και τον Άγιο χωρίς να πληρώνουν κανένα φόρο και επίσης να τους δίνει κάθε χρόνο το απαραίτητο σιτάρι ώστε οι μοναχοί να μένουν απερίσπαστοι για τις προσευχές και τις ασκήσεις τους. Ακόμη του έδωσε και πολλά εκτελεστικά μέτρα για να εκτελέσει το έργο που ποθούσε.

Με βαθιά συγκίνηση ο Όσιος ευχαρίστησε από καρδιάς τον Άρχοντα και επέστρεψε στην ευλογημένη Νήσο. Ξεκίνησε να κτίζει τα θεμέλια της μονής του μεγάλου Αποστόλου, Ιωάννου του Θεολόγου στην θέση που είναι σήμερα, σε ένα πανέμορφο οροπέδιο που μπορεί κανείς να δει ολόγυρα το γαλάζιο πέλαγος.

Το έδαφος όμως ήταν τραχύ και απεριποίητο με τους μοναχούς να δυσκολεύονται πάρα πολύ. Μετά από λίγο άρχισαν οι μοναχοί να εγκαταλείπουν το νησί και τον Άγιο και έτσι αποφάσισε να τελειώσει την μονή μόνος του. Και το έκανε! Εκεί ο Όσιος έμεινε πέντε δημιουργικά χρόνια στεφανωμένα με την αγάπη του Θεού.

Μια μέρα που ο Άγιος ήθελε να φτιάξει έναν κήπο κάπου κοντά στη μονή υπήρχε ένα μεγάλο εμπόδιο. Δεν υπήρχε νερό. Και καθώς προχωρούσε και σκεφτόταν ένας μοναχός του είπε πως άδικα τους βασανίζει αφού δεν θα βρουν νερό εκεί. Ο Όσιος τότε πέταξε τον μοναχικό του σκούφο και μετά από τρεις μεγάλες μετάνοιες έσπρωξε έναν βράχο. Και τι να γίνει; Γλυκύτατο κρυστάλλινο νερό ξέβραζε από εκεί που είναι έως σήμερα. Το θαύμα αυτό μαθεύτηκε παντού και πολλοί έσπευσαν να γνωρίσουν τον Άγιο να πάρουν την ευχή του.

Ένα άλλο θαύμα που έγινε είναι όταν τότε ο κόσμος στα γύρω νησιά υπέφερε από ανομβρία και υπήρχε πείνα. Κατεύθυναν στον Άγιο να τον παρακαλέσουν να προσευχηθεί για να σταματήσει ο κύριος τους τις πλημμύρες. Ο Άγιος τότε διέταξε τον κελλάρη να φτιάξει φαγητό για όλους. Ο κελλάρης όμως του είπε πως τα τρόφιμα με τα βίας έφταναν για τους μοναχούς όχι για όλους. Και αν τα έδιναν όλα τι θα έκαναν αυτοί μετά χωρίς τρόφιμα. Ο Άγιος τότε του είπε πως ο θεός θα τους στείλει άλλα, όπως τότε που με δύο ψάρια και πέντε άρτους έθρεψε χιλιάδες κόσμο.

Ο κελλάρης όταν πήγε να πάρει τα λίγα τρόφιμα που ήξερε αντίκρισε μεγάλες ποσότητες τροφίμων που έφταναν όχι μόνο για τους καλεσμένους αλλά για να τρώνε μέρες οι μοναχοί.   

Δυστυχώς αυτή η ήσυχη ζωή κράτησε για πέντε μόνο χρόνια από την εγκατάσταση τους εκεί όταν αναγκάστηκαν να μεταβούν στην Εύβοια λόγω των Αγαρηνών. Έζησε εκεί για άλλα επτά με οκτώ χρόνια όταν ένοιωθε αδιαθεσία και κάλεσε όλα του τα πνευματικά του παιδιά γύρω του. Όταν διαισθάνθηκε το τέλος του τους είπε προφητικά πως θα επέλθει η ειρήνη και η ησυχία στα νησιά και να επιστρέψουν στην Πάτμο στο μοναστήρι του Θεολόγου με το σκήνωμα του. Έτσι και έγινε! Επέστρεψαν οι συνασκητές του στο νησί με το θαυματουργό λείψανο του Αγίου στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. 

Η τιμή του Αγίου γιορτάζεται από την εκκλησία κάθε χρόνο στις 16 Μαρτίου.