Άγιος Αθανάσιος

Ο Άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε  στο τέλος του τρίτου αιώνα μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια από χριστιανούς και ενάρετους γονείς. Οι γονείς του ανέλαβαν να μάθουν στο παιδί τους από μικρή ηλικία τα γράμματα και την χριστιανική αλήθεια. Δεν πρόλαβα όμως να του μάθουν πολλά. Πέθαναν και οι δύο ξαφνικά αφήνοντας τον μικρό Αθανάσιο ορφανό.

Εκείνη την περίοδο ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος κάλεσε στο σπίτι του για συνάντηση τους κληρικούς για να ακούσει τυχόν προβλήματα και να συζητήσουν διάφορα θέματα. Σε κάποια στιγμή όταν πλησίασε το παράθυρο είδε στην ακρογιαλιά παιδιά να παίζουν με σοβαρές και μετρημένες κινήσεις. Προς έκπληξή του αντιλήφθηκε πως τα παιδιά έκαναν αναπαράσταση του μυστηρίου του Βαπτίσματος, ο ένας εκ των οποίων με σοβαρότητα έκανε τον ρόλο του επίσκοπου και βάπτισε στο νερό ένα άλλο παιδί. Εντυπωσιασμένος ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε από έναν ιερέα να φέρει τα παιδιά εκεί.

Εντυπωσιάστηκε ακόμη περισσότερο όταν έμαθε πως ο Αθανάσιος ήταν αυτός που το διοργάνωσε και ήταν και ο πρωταγωνιστής, ήταν επίσης και αληθινό. Δηλαδή το παιδί που βάφτιζε στα νερά ήταν αβάπτιστο και ήθελε ο Αθανάσιος να το βαπτίσει χριστιανό. Ο Αρχιεπίσκοπος βλέποντας την χριστιανική γνώση του ορφανού παιδιού διέταξε να μείνει εκεί υπό την προστασία του. Παράλληλα έγινε εκείνη την ώρα κανονικό βάπτισμα με ιερείς.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Αθανάσιος μορφωνόταν. Σε ηλικία 20 ετών είχε γράψει ήδη δύο συγγράμματα που είχαν διαπρέψει.

Παρόλα αυτά όμως ο Αθανάσιος ήθελε και πίστευε πως υπήρχε κάτι πιο βαθύ. Άφησε λοιπόν εκείνη την ζωή στην Αλεξάνδρεια και πήγε στη έρημο. Ήθελε να ζήσει μια μοναχική ζωή. Έζησε εκεί μαζί με τον Πρωτοπόρο Αντώνιο που τον βρήκε πιο μετά και πλάι του προσευχόταν και μελετούσε ακρετά.

Στα 23 του τον φώναξε ο Αρχιεπίσκοπος και τον παρότρυνε να αφήσει την μοναχική ζωή και να είναι πλάι του. Τότε τον χειροτόνησε ως Διάκονο και τον έκανε το δεξί του χέρι. Για το νεαρό της ηλικίας του ήταν πολύ ώριμος και είχε όρεξη για μάθηση. Μια έκπληξη όμως τους περίμενε. Εμφανίστηκε μια αίρεση από τον Άρειο όπου παρέσυρε πολλούς επισκόπους και ιερείς. Ο Αθανάσιος αφού κατάλαβε εξ αρχής την σοβαρότητα την κατάστασης κάλεσε σε Σύνοδο. Έγινε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος που έλαβαν μέρος ο τότε αυτοκράτορας Κωνσταντίνος και πολλοί χριστιανικοί πατέρες από όλον τον κόσμο. Εκεί αποφασίστηκε η απομάκρυνση του Αρείου από την Αλεξανδρούπολη.

  Μετά από αυτό ο Αρχιεπίσκοπος και ο Αθανάσιος απέκτησαν μεγάλη φήμη, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Αλέξανδρος αρρώστησε βαριά μετά από καιρό και έπεσε στο κρεβάτι. Η μόνη του έννοια ήταν ποιος θα τον διαδεχόταν. Ο μόνος που σκεφτόταν ήταν ο Αθανάσιος, όμως ο Αθανάσιος στο άκουσμα αυτής της επιθυμίας του Αρχιεπίσκοπου ήθελε να ξεφύγει από το βάρος του αξιώματος. Ωστόσο όταν ο γέροντας πεθαίνει ο κόσμος στρέφεται προς τον Αθανάσιο τον οποίο αγάπησε και ήθελε να διαδεχθεί την θέση του Αρχιεπισκόπου.

Ο Αθανάσιος τίμησε τον θρόνο αυτό της Αλεξάνδρειας και παρόλο που είχε μεγάλη δημοτικότητα και 103 επισκόπους, 9 αρχιεπισκόπους στην δικαιοδοσία του αυτός μένει πιστά ταπεινός και συνετός. Στο έργο του βοήθησε αρκετό κόσμο όπως ορφανά παιδιά, πτωχούς, νοσούντες και έγινε ο προστάτης του λαού. Έκανε ακόμη και τους ειδωλολάτρες χριστιανούς και κήρυξαν τον πρώτο τους επίσκοπο τον Φρουμέντιο.

Ύστερα ο Αθανάσιος καθόλη την διάρκεια του έργου του έκανε αγώνες με τους Αρειανούς και τους Ημιαρειανούς. Μάλιστα όταν οι κήρυκες του ψεύδους ζήτησαν σαν συμβιβασμό να βάλει ένα
«ι» στην λέξη “Ομοούσιος” και να γίνει δηλαδή “Ομοιούσιος”. Αυτός σήκωσε ανάστημα και είπε ποτέ. Θεωρούσε πως ήταν καλύτερη η εξορία και τα βάσανα του διωγμού παρά την νόθευση της αλήθειας. Δεν δίστασε ακόμη να αρνηθεί και να πει όχι στον Μέγα Αλέξανδρο όταν ο αυτός του πρότεινε για την ενότητα της αυτοκρατορίας να δεχθεί τον Άρειο και τους αιρετικούς επισκόπους γιατί αυτοί είχαν μετανοήσει. Στην επιστολή του ο αυτοκράτορας ανέφερε πως αν ο Αθανάσιος αρνηθεί τότε θα τον καθαιρέσει και θα τον εξορίσει. Ο Αθανάσιος ανένδοτος αρνήθηκε και ο αυτοκράτορας αρνήθηκε.

Σε όλα αυτά τα χρόνια οι εχθροί του Αθανάσιου δεν τον άφησαν ήσυχο. Στα 46 χρόνια που ήταν Πατριάρχης τα 16 τα πέρασε στην εξορία. Εξορίστηκε 5 φορές όμως δεν συμβιβάστηκε με το ψέμα και την νόθευση της αλήθειας.

Έζησε μεγάλες στερήσεις στην έρημο, κρυβόταν για τέσσερις μήνες στην εξοχή στον τάφο του πατέρα του, είχε για τροφή λίγους χουρμάδες και τον έκαιγε ο ήλιος της Αιγύπτου. Όλα αυτά για χάρη του Κυρίου. Δοξάστηκε από πολλούς και προπαντός από την εκκλησία. Είναι πρότυπο αρετής ακόμα και σήμερα. Έφυγε ήσυχος το 375 μ.Χ. και η εκκλησία τον τιμά στις 18 Ιανουαρίου κάθε χρόνο.