Άγιος Νεκτάριος

Ο Άγιος Νεκτάριος γεννήθηκε το 1845 στη Σηλύβρια της Θράκης. Προερχόταν από πτωχή οικογένεια με γονείς του τον Δήμο και Βασιλική Κεφαλά. Ήταν βαπτισμένος Αναστάσιος και ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας. Είχε ακόμα τέσσερεις αδελφούς.

Στην πατρίδα του έμαθε τα πρώτα του γράμματα. Αργότερα όμως, στα μόλις 14 του χρόνια πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να εργαστεί και να σπουδάσει αφού ήθελε να γίνει εργάτης του Ευαγγελίου και του Χριστού. Αφού βρήκε στο λιμάνι το πλοίο που θα τον έπαιρνε, πήγε και παρακάλεσε τον πλοίαρχο να τον πάρει μαζί του. Ο πλοίαρχος του είπε με ειρωνεία να πάει μια βόλτα και όταν επιστρέψει να τον πάρει μαζί του. Ο μικρός Αναστάσης στάθηκε εκεί περίλυπος όμως δεν άργησε να του μιλήσει ξανά ο πλοίαρχος και να του πει να επιβιβαστεί και να τον πάρει. Πριν από αυτό ο πλοίαρχος προσπαθούσε να βάλει μπρος την μηχανή του πλοίου όμως το πλοίο δεν προχωρούσε. Όταν πάτησε το πόδι του μέσα ο μικρός Αναστάσιος, τότε η μηχανή ξεκίνησε και το πλοίο ξεκίνησε για τον προορισμό του, σαν να έγινε θαύμα.

Τα χρόνια περνούσαν και παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Αναστάσιος, βρέθηκε στα 20 του χρόνια να διδάσκει στη Χίο. Αργότερα όμως η θέληση του να υπηρετήσει τον Χριστό , τον οδήγησε στη Νέα Μονή της νήσου όπου κι έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Ως μοναχός Λάζαρος πια, ακολουθούσε την ασκητική ζωή για τρία χρόνια. Μετά ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον κάλεσε κοντά του και τον χειροτόνησε ως διάκονο με το όνομα Νεκτάριος και του έδωσε μια οικονομική ενίσχυση κάποιου πλούσιου Χιώτη. Ύστερα αποχώρησε για την Αθήνα, συνέχισε και τελείωσε τις σπουδές του στο γυμνάσιο και ακολούθως πήγε στην Αίγυπτο και προσλήφθηκε ως διάκονος από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο. Ο ίδιος ο Πατριάρχης όταν συγκινήθηκε από την αρετή και την ευγένεια του Αγίου τον έστειλε μετά να σπουδάσει στην Θεολογική σχολή.

Όταν τέλειωσε τις σπουδές του εκεί επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε καθήκοντα ιεροκήρυκος και γραμματέως του Πατριαρχείου. Υπηρέτησε αυτή την θέση για ένα χρόνο και το έργο του το παρακολουθούσαν πιστοί χριστιανοί και αλλόθρησκοι. Μετά από ένα χρόνο χειροτονήθηκε Μητροπολίτης της Λιβύης, της Πενταπόλεως.

Όλα αυτά όμως χάθηκαν, όταν οι συνεργάτες του τον δυσφήμιζαν και τον συκοφαντούσαν στον Πατριάρχη, ο οποίος μετά τον έπαυσε από τα καθήκοντά του και τον έδιωξε από την Αλεξάνδρια. Ο Άγιος λοιπόν επιστρέφει στην Αθήνα και για ένα ολόκληρο χρόνο του κλείνουν όλοι την πόρτα. Στο τέλος, διορίζεται ως ιεροκήρυκας στην Εύβοια από την Ιερά Σύνοδο. Τα πλήθη όμως συνεχίζουν να τον ακολουθούν και να τον ακούνε, με το υπουργείο να τον διορίζει αργότερα διευθυντή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής.

Υπηρέτησε αυτή τη θέση για δεκατέσσερα χρόνια με τους μαθητές του να τον αναφέρουν με ευλάβεια. Μετά από αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια αναγκάστηκε να αποχωρήσει από αυτή την θέση λόγω υγείας και να αποσυρθεί στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα. Εκεί εξομολογεί, διδάσκει, προσεύχεται, θαυματουργεί, συμβουλεύει και αγρυπνεί.

Στην Αίγινα μετά από δώδεκα χρόνια αρρώστησε και με φοβερούς πόνους μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου τελικά η ψυχή του πέταξε στους ουρανούς την 8^η Νοεμβρίου του 1920. Καθώς ετοίμαζαν το σώμα του να το πάνε στην Αίγινα για ενταφιασμό πέταξαν την φανέλα του χωρίς να το καταλάβουν πάνω σε ένα ανάπηρο άντρα που καθόταν εκεί δίπλα του Αγίου για όσο διάστημα νοσηλευόταν. Ο ανάπηρος μετά το άγγιγμα του με την φανέλα γιατρεύτηκε και αφού σηκώθηκε άρχισε να δοξολογά τον Θεό. Αξιοσημείωτο είναι ότι το πλοίο που τον μετέφερε για να ενταφιαστεί στην Αίγινα ευωδίαζε για πολλές μέρες, καθώς και το άγιο λείψανο του έμεινε άθικτο για πολλά χρόνια με μια υπέροχη ευωδία. Ύστερα όμως από αρκετά χρόνια το σώμα του διαλύθηκε ίσως για να σκορπιστεί η χάρη του σε όλο τον κόσμο.

Πολλά θαύματα γίνονται κάθε χρόνο από πίστη στον Άγιο Νεκτάριο. Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 9 Νοεμβρίου.